داور

داوری در نظام حقوقی ایران به عنوان یک روش مسالمت‌آمیز برای حل و فصل اختلافات شناخته می‌شود که بر اساس توافق طرفین صورت می‌گیرد. داوران می‌توانند اشخاص حقیقی یا حقوقی باشند که طرفین دعوی آن‌ها را به توافق خود انتخاب می‌کنند.

قانونگذار جمهوری اسلامی ایران در مواد ۴۵۴ الی ۵۰۱ قانون آیین دادرسی مدنی به بحث درباره داوری پرداخته است.
انتخاب داور می‌تواند در هر مرحله‌ای از قرارداد، اعم از زمان انعقاد، اجرا یا حتی پس از طرح دعوی در دادگاه صورت گیرد.

یکی از مزایای داوری، کاهش هزینه‌ها و اجتناب از تشریفات اداری و آیین دادرسی مدنی است. همچنین، داوری می‌تواند به جلوگیری از اطاله دادرسی کمک کند و نتیجه‌گیری داوران معمولاً راحت‌تر و بهتر از دادگاه‌ها است.

داوری در چه مواردی انجام نمی‌شود؟
با این حال، برخی از دعاوی قابل ارجاع به داوری نیستند، مانند دعاوی مربوط به اصل نکاح و فسخ آن، طلاق، نسب و ورشکستگی.
همچنین، رسیدگی به امور کیفری از صلاحیت داوری خارج است.

برای ارجاع امر به داوری، طرفین باید اهلیت اقامه دعوا داشته باشند و بر ارجاع امر به داوری تراضی کنند.
داور نیز باید صفات قاضی را داشته باشد و افرادی که در دعوی ذی‌نفع هستند یا با اصحاب دعوی قرابت دارند، نمی‌توانند به عنوان داور انتخاب شوند، مگر با تراضی طرفین.

در نهایت، مهم است که داورانی انتخاب شوند که از مقررات داوری اطلاع کامل داشته باشند تا داوری به مراتب طولانی‌تر و گران‌تر از رسیدگی در دادگاه نشود.